Liever € 100 krijgen, dan kans maken op € 200
De belangrijkste reden dat we verzekeringen hebben, is omdat we bang zijn voor verlies. Wat we hebben, willen we niet meer kwijt. Dit blijkt uit onderzoek van Amos Tversky en Daniel Khaneman. De twee onderzoekers gaven deelnemers van een onderzoek $100. Zomaar, zonder tegenprestatie. Daarna mochten die deelnemers kiezen. Een munt opgooien en kans maken op een verdubbeling van de $100. Of niet met de munt gooien en die $100 houden. Bijna iedereen koos ervoor de $100 te houden.

We geven graag iemand de schuld
Daarnaast geven we liever iemand anders de schuld dan dat we zelf erkennen wat doms te hebben gedaan. In de psychologie heet dit de attributietheorie. Als we onszelf maar genoeg verzekeren, kunnen we nooit zeggen: "Wat stom dat ik me daarvoor niet heb verzekerd". 

Hetzelfde geldt wanneer je niet verzekerd bent. Het is prettiger om te zeggen: "De verzekeraar wilde weer eens niet uitkeren" dan "Ik heb niet voor die aanvullende dekking gekozen. Dom van mezelf!".

Imago verzekeraar = imago bank = imago politicus
We kiezen dus voor zekerheid. Maar waarom zijn we dan toch zowel negatief als positief over onze verzekeraar?

Een groot deel heeft te maken met de kritische visie van de Nederlander. In een eerder artikel schreven we al dat Nederlanders structureel chagrijnig zijn. Zelfs in de meest bloeiende economie is nog steeds 44% van de Nederlands negatief over de economie.

Iets vergelijkbaars geldt bij het imago van Nederlanders over verzekeraars. Die lijkt op de visie die we hebben over banken en politici. Vraag maar eens aan je buurman wat hij vindt van banken, verzekeraars en politici. Grote kans dat hij zegt: "Allemaal niet te vertrouwen" of specifiek voor banken en verzekeraars: "Alleen maar uit op winst".

De vraag is of je dit ooit kunt veranderen. Deze visie zit verankerd in de Nederlandse mentaliteit.

Je wilt goede keuzes maken
Maar waarom krijgt onze eigen verzekeraar dan toch een 7,7? Meerdere oorzaken. Eén ervan is het voorkomen van cognitieve dissonantie. Cognitieve dissonantie ontstaat als je een miskoop hebt gedaan, bijvoorbeeld schoenen die niet lekker zitten. In plaats van erkennen dat je een verkeerde aankoop hebt gedaan, zoek je argumenten om je verkeerde keus te verlichten: "Ze waren toch niet zo mooi" of "Ik had ze ook niet echt nodig".

Bij het beoordelen van een verzekeraar, bijvoorbeeld in een onderzoek, geef je je eigen verzekeraar geen onvoldoende. Immers, als die verzekeraar echt zo slecht was, zou je dom zijn als je bij die verzekeraar bleef. En uiteraard ben jij niet dom. En dus geef je jouw verzekeraar een ruime voldoende.

Verzekeraar geliefd na schade
Verzekeren is iets abstracts. We hebben er geen gevoel of emotie bij. Behalve als we die verzekering écht nodig hebben, bijvoorbeeld na een auto-ongeluk.

Als jouw verzekeraar de financiële gevolgen van een ongeluk netjes voor je afhandelt, heb je opeens wél gevoel bij je verzekeraar. Een positief gevoel. Die verzekeraar heeft je geholpen op een moment dat jij hulp nodig had. Pas dan raak je echt tevreden Gevolg: je beoordeelt die verzekeraar hoger.

Zou je na het auto-ongeluk niet goed geholpen zijn dan, dan verkas je direct naar een andere verzekeraar. Je bent op dat moment wellicht kritischer geworden over verzekeraars in het algemeen, maar niet over die nieuwe verzekeraar die je net hebt uitgekozen.

De verzekeraars balen op dit moment zo van hun slechte imago dat ze via een tv- en radiocampagne én op de website fijndatweverzekerdzijn.nl de noodzaak van verzekeren duidelijk maken. Op zich kan dat helemaal geen kwaad. Maar of dat nou écht een beter imago voor de verzekeraars zal opleveren …?