Na de commotie rond haar voorganger Dominique Strauss-Kahn (DSK) kon het IMF (Internationaal Monetair Fonds) wel een opkikker gebruiken. De 'maidenspeech' van Lagarde in haar nieuwe functie gaf echter voer aan de twijfel die her en der al heerste over de psychologische kanten van de Française.  "Paniekzaaierij, volstrekt onjuist, verwarrend en misleidend " waren de termen die haar per kerende post ten deel vielen. De banksector,die toch al niet overliep van vertrouwen en  daardoor haar hypotheekrentestanden op een (te) hoog niveau hield, was bepaald niet "amused" over de losse flodders van Lagarde.

Gevolgen van negativisme
In plaats van de vorderingen te benadrukken die landen, bedrijven en banken de laatste jaren hebben gemaakt teneinde de problemen van de financiële crisis te boven te komen, hebben zowel nationale als internationale politici er een handje van steeds maar weer de omstandigheden te benadrukken die zorgen baren. Negativisme komt in de krant en dat betekent scoren, moeten sommige politici gedacht hebben. Negativisme zorgt bij het volk echter voor zorg en dus handen op de knip.

Rommelhypotheken
Vooral banken zaten lange tijd in de hoek waar de klappen vielen. Na het omvallen van de grote Amerikaanse zakenbank "Lehman" raakte ook de Europese banksector in paniek. Bekend is inmiddels dat een meerderheid van de Amerikaanse banken aan klanten ondeugdelijke (onbetaalbare) hypotheken had verstrekt. De Bush-doctrine, waarin banken werden gestimuleerd zoveel mogelijk hypotheken aan de man te brengen, speelde hier een grote rol bij.

Onderdeel van de handel tussen banken is onder andere het verkopen van hypotheekportefeuilles aan elkaar. Door Europese banken aangekochte Amerikaanse hypotheekportefeuilles bleken extreem veel hypotheken te bevatten waarvan de klanten de lasten niet meer konden dragen. Europese banken die "onwetend" veel van dit soort rommelhypotheken hadden opgekocht, dreigden het loodje te leggen en moesten, om faillissement te voorkomen, aankloppen bij hun overheden (betaald door de burgers)  voor een kapitaalinjectie.

Wantrouwen? Hoge hypotheekrente!
Banken, ook Nederlandse,  die elkaar normaliter tegen schappelijke tarieven geld lenen, durfden dat plotseling niet meer. De bank waar je net geld aan geleend had, kon immers meteen daarna een inferieure bank blijken. Dan was je als uitlenende bank je geld mooi kwijt. Als een bank al geld aan een andere bank wilde uitlenen, werd daar grof meer rente voor gerekend dan voorheen.

Gevolg: de algemene hypotheekrentestand in een wantrouwend land (zoals Nederland) ging omhoog. Banken noemen dat "risicorente". Dit ondanks het feit dat andere landen juist meer vertrouwen in Nederland hebben dan in hun eigen land. Het wantrouwen tussen banken onderling wordt echter ook gevoed door de angst dat banken, aan wie men vroeger gemakkelijk geld uitleende, nu eventueel grote directe of indirecte belangen kunnen hebben in de frauduleuze Zuid-Europese landen. Heb je als bank (levensverzekeraar of pensioenfonds)  geld uitgeleend aan één van die zuidelijke staten (staatsleningen) dan kan je de sigaar zijn als zo'n land failliet gaat. Banken hebben dus talloze redenen om een hogere rente te rekenen, want "meer risico" willen ze alleen maar nemen tegen "meer rente".

De opmerkingen van Christine Lagarde, dat veel banken dringend extra kapitaal nodig hebben, zorgden deze week wederom voor extra wantrouwen en een renteopdrijvend effect. Rente die meer drijft op de sterk beïnvloedbare psyche van de mens dan op de reële situatie in de financiële sector en de economie. Dat Lagarde er links en rechts van langs krijgt is in dit licht bezien dan ook niet zo vreemd. Banken worden al sinds 2008 aangevallen op hun gedrag. Zij, maar ook de Nederlandse consumenten, zitten bepaald niet te wachten op de (onterechte) extra onrust die de IMF-presidente creëert.